Alumnus Tom rooft met reden.
"Wat bedrijven afval noemen, is voor mij goud."
Als je lampen ziet in lattenbodems en stoelpoten in betonijzers, ben je creatief. Of gewoon Tom De Koninck. Hij zit op zijn eigen ontworpen stoel, gemaakt uit afval. Met een laagje stof erop. "Risico’s van de job", lacht hij. Vandaag maakt Tom met Rover – vernoemd naar zijn eigen rooftocht langs industrieën – meubels uit restmaterialen. Zijn rovershol ligt niet toevallig naast de kringwinkel in Aalst. "Als zij iets buitenzetten, denk ik vaak: daar kan ik nog een tafelblad uit halen."
Architect leek de logische richting voor Tom De Koninck (°1999). Vijf jaar lang studeert hij ingenieur-architectuur aan UGent. "Een supertoffe opleiding was dat, maar die ingenieurskant boeide me minder. Ik wilde meer met mijn handen werken." Zijn aha-moment komt tijdens een lezing van docent Jan Moens. "Die sprak zo persoonlijk over impact maken. Ik kwam daar buiten en dacht: waarom doe ik dit eigenlijk niet? Vanaf die dag at ik geen vlees meer."
Zijn drive om anders te doen, blijft hangen. Op een jobbeurs hoort Tom over de Voortgezette Opleiding Meubelontwerp (VOMO) aan Thomas More. Eén bezoek aan de eindejaarsexpo was genoeg. "Wreed onder de indruk geraakt. Echt heel schone meubelstukken. Van hoog niveau. Ik had het gevoel van: amai, voor een éénjarige opleiding." Hij babbelt met afgestudeerden, raakt aan de praat met een docent. "Ik dacht: oké, dat ga ik doen." Uit heel wat kandidaten wordt hij geselecteerd voor de twintigkoppige klas op Campus Lucas Faydherbe in Mechelen. "Ik had toen nog nooit een meubel gemaakt. Zelfs het idee niet dat ik dat wou doen."
Roven met een missie
Bij VOMO mag Tom experimenteren. "Geen klassieke lessen. We zaten rond één grote tafel, kregen feedback op maat. Iedereen was met iets anders bezig. De ene bouwde een stoombuigmachine, de andere printte staal in 3D." Ook Tom kiest zijn eigen pad: meubels maken van wat bedrijven weggooien. "Ik zag hoeveel restmateriaal er is. Stukken die voor hen waardeloos zijn, maar eigenlijk mooi én functioneel." Hij schrijft dertig bedrijven aan, fietst van fabriek tot fabriek. Soms met de aanhangwagen van zijn pa.
Zijn buit? Een collectie van vijf stoelen, twee lampen en een tijdschrifthouder. Maar belangrijker: geen eenmalig recyclageproject. "Ik zoek materialen die bedrijven als afval zien, maar die ik net mooi vind. Het mag er niet uitzien als restmateriaal." Het verschil met andere recyclagemeubels? Toms ontwerpen zijn reproduceerbaar. Zolang die bedrijven draaien, blijven die reststromen komen. En kunnen zijn meubels blijven rollen.
De naam Rover lag voor de hand. "Ik was letterlijk aan het roven", lacht hij. "Ik wilde het geen Tom De Koninck noemen, maar een conceptnaam geven. Zodat het kan groeien."
(Lees verder onder de foto's)
De cirkel rond
Na VOMO volgt nog een jaar stage als architect. "Maar ondertussen was ik al één dag per week bezig met de meubels. Ik voelde: er komt belangstelling." Januari dit jaar durft hij dan de sprong maken. Fulltime Rover. "Dat ging gepaard met veel wakker liggen. Want om te schalen had ik hulp nodig. Alleen kan je maar beperkt maken." Die naïviteit over schalen en de wereld veroveren krijgt een reality check op de meubelbeurs in Brussel. Een grote producent toont interesse. "Hij zei: ik
weet al een plek in China waar we dat kunnen maken. Langs de ene kant een compliment. Langs de andere kant een slag in het gezicht. Als dat de realiteit is – nieuwe materialen gebruiken, produceren in China – dan wordt mijn concept voorbijgestreefd." Tom blijft dus bij zijn aanpak. Een maatwerkbedrijf in Lichtervelde springt mee in het verhaal. Hij verkoopt vijftig stoelen via een presale.
Carnaval en creativiteit
Aalst is zijn thuisbasis. Meer nog: het is zijn speeltuin én wordt zijn eerste werkplek. In een vervallen serre van de buurman. "Vijftig graden in de zomer, vriestemperaturen in de winter. Perfect voor carnaval, niet voor meubels", lacht hij. Vandaar de upgrade naar zijn huidige barak. Strategisch naast de kringwinkel. "Als zij lattenbodems op overschot hebben, houden ze die bij voor mij." Ja, Tom ziet schoonheid in afval. "Als ik een volle container ontdek, denk ik: dat wordt straks verbrand. Terwijl ik daar iets moois van kan maken." Zoals de geperforeerde metaalstroken in de hoek van zijn atelier. Van een bedrijf in Kortrijk die rondelletjes uitponst. "Voor hen is dat schroot. Wij maken er stoelzittingen van."
Aalst is natuurlijk ook carnaval. "Een maand op voorhand beginnen we te knutselen met tien vrienden. Vorig jaar waren we Koning Filip met een handpop van Bart De Wever. Die een affaire hadden," lacht hij.
Creativiteit stroomt in de familie. "Mijn papa is art director bij Studio 100, één van mijn broers studeerde animatie, onze opa was schilder. Bezig zijn met van alles, dat heb ik van thuis."
(Lees verder onder de foto's)
"Die opleiding heeft mij zo hard geïnspireerd"
Sinds kort heeft Tom een stagiair. "Dat zorgt voor structuur. Ik word verplicht om een dagplanning te maken." Een vast ritme had hij dus niet. "Ik struggle daar nog altijd mee", geeft hij toe. Toch blijft hij draaien. Letterlijk. "We kijken nu ook om als consultant voor bedrijven te werken. Binnen een bedrijf gaan kijken: welke reststromen zijn er?" Een eerste testcase loopt met Kvik Keukens. "Van hun restplaten maken we fruitschalen of vazen voor in hun showroom." De rooftocht krijgt dus een nieuw hoofdstuk.
"Gewoon durven proberen", zegt hij. "De uitvlucht ‘ik ga het niet kunnen’ is stom. Door te proberen merk je: ik kan dit leren." En leren deed hij, onder andere op VOMO. "Nooit gedacht dat meubels maken mijn job zouden worden. Maar die opleiding heeft me zo hard geïnspireerd."
Inspiratie wordt actie. Betonijzer wordt stoelpoot. Stoelpoot wordt stoel. Stoel wordt verhaal. Verhaal wordt inspiratie. Tom maakt de cirkel rond. Rooft en bewijst: rest is More. Al moet er af en toe gestoft worden.
⚡️ Tom studeerde de bachelor-na-bachelor Meubelontwerp (VOMO)
👀 Benieuwd hoe jouw traject eruit kan zien? Contacteer dan de opleidingscoördinator. Je vindt hun contactgegevens op onze website.
🤝🏿 Of kom eens kennismaken!